Byłam Twoim odcieniem bursztynu.

"I told my love to wreck it all Cut out all the ropes and let me fall." - Birdy. - Chris! - pisknęłam zła - Co Ty wyprawiasz?! Do reszty zwariowałeś?! - syknęłam przez zęby. Kilka sekund później już siedziałam na tylnym siedzeniu jego wypasionej fury. Ciekawe skąd miał tyle forsy na taki wózek, bo w Londynie raczej nie opływał w luksusy, ale jak widać Las Vegas go zmieniło w bogacza, albo potencjalnego złodzieja. Zażenowana całym obiegiem sytuacji oparłam się i na twarz założyłam maskę obrażonej małolaty. - Nie patrz tak na mnie. Nic Ci przecież nie zrobiłem. Pojedziemy do mnie. Będzie fajnie, zobaczysz. - uśmiechnął się jakby pocieszająco. - Przez Ciebie wyrzucą mnie z pracy! - syknęłam - Nie chcę jechać do żadnej Twojej speluny! - mruknęłam pod nosem - Chcę wracać do domu! Zaraz potem usłyszałam jego głos i dostrzegłam w przednim lusterku jego cwaniacki uśmiech. Oczywistym było to, że nie mogłam tego znieść, więc z całej siły jaką posiadałam w nogach kopnęłam

"The heart wants what it wants. (...) " - Selena Gomez Po krótkiej chwili ciszy, postanowiłam się odezwać. - Zawsze tak było. - westchnęłam - Ale po tym, kiedy odszedłeś pozostało mi jedynie to. - spojrzałam na rysunki - Dlaczego mnie zostawiłeś? - zapytałam. Mężczyzna lekko uchylił usta, pewnie sam nie wiedział co ma powiedzieć, ja byłam pierwsza. Uderzyłam go w policzek, lekko ponieważ nie miałam na tyle siły, by go naprawdę sprać. Należało mu się. Za te wszystkie marzenia, które zrujnował swoim zachowaniem. Byliśmy szczęśliwi razem, myśleliśmy o założeniu rodziny, o zamieszkaniu razem w wielkim domu wypełnionym naszą miłością. A on? Wyjechał.  - Dlaczego mi to zrobiłeś Chris?   Dlaczego? - zapytałam z wyrzutem w oczach - Znudziłeś się mną? Przestałeś mnie kochać? - spojrzałam na niego smutnym wzrokiem. Po chwili poczułam jak po moim policzku spłynęła pojedyncza łza. Nie byłam jeszcze gotowa na takie spotkanie. Przecież pogodziłam się z tym, że um

Oh, won't you stay with me,  'Cause you're all I need. (...) - Sam Smith Dwa lata później... Po skończonych wykładach poszłam prosto do pracy. Zresztą i tak byłam już spóźniona około godziny. Ciężko jest pogodzić studia z zarabianiem pieniędzy, chociaż muszę przyznać że to co zarabiam w pubie wystarcza mi wysokiej mierze na opłacenie rachunków. To smutne, ale od dawna nie kupiłam sobie nic nowego. Patrząc jak inne dziewczyny ze szkoły co rusz noszą coraz nowsze ciuchy. Największym moim jednak celem jest, aby mój młodszy brat miał w miarę normalne życie. Michael to moje oczko w głowie, po śmierci rodziców spoczął na mnie obowiązek wychowania go. To jeszcze dziecko, wiem też że nie pamięta rodziców, bo kiedy zginęli w wypadku miał zaledwie 5 lat. Rozmyślałam czasem, aby wyjechał do dziadków na wieś, jednak nigdy nie miałam serca, aby go tam zostawić, dlatego też mieszka ze mną w Vegas. Przyjechaliśmy tu głównie ze względu na to, że nic mnie w Londynie nie trzymał

"Sometimes it lasts in love, but sometimes it hurts instead. (...)" - Adele Sierpień 2016. Tego wieczoru razem siedzieliśmy w moim pokoju, Michael już dawno poszedł spać, więc mogliśmy razem spędzić trochę czasu. Moja inspiracja do rysowania siedziała tuż za mną i czujnie obserwowała moje ruchy węglem lub kredą po płótnie, co prawda był jak zwykle tak samo niecierpliwy. Po chwili złożyłam swój podpis pod rysunkiem i klasnęłam zadowolona w dłonie. - I jak? - zaśmiałam się i zerknęłam na skupionego Chris'a. - Jesteś prawdziwą artystką Scarlett! - wyznał z podziwem patrząc na płótno i musnął moją skroń. - Spójrzcie na niego! - zachichotałam i zarzuciłam ręce na jego szyję - Jesteś tego pewny? Zawsze mówisz, że to strata czasu. - mruknęłam pod nosem. - Malujesz tak pięknie, że zobaczysz... - ułożył ręce na moich biodrach i przysunął mnie maksymalnie blisko do siebie - Ustawię się pierwszy w kolejce, żeby to kupić. - dodał. - Nie! - zaprzeczyłam